به نقل از «پول نیوز»

قتل به سبک آمریکایی: اول بکش بعدا فکر کن

تاریخ انتشار: ۴ آذر ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۹۱۵۵۷۰۵

نظامیان آمریکایی در ۱۹ نوامبر سال ۲۰۰۵ ده‌ها غیرنظامی عراقی که بیشتر آنان زن و بچه بودند را بدون دلیل قتل‌عام کردند. در ۱۹ نوامبر سال ۲۰۰۵ میلادی زمانی که یک بمب کنار جاده‌ای در شهر الحدیثه استان الانبار کاروان نیرو‌های ویژه دریایی آمریکا را هدف قرار داده و یک نظامی آمریکایی کشته و دو تن دیگر زخمی شدند، گروهبان فرانک مردین ووتریچ از ماشین پیاده شده و یک وسیله نقلیه که پر از مسافر و درحال عبور از جاده بود را به رگبار گلوله گرفت و همه سرنشینان آن را کشت.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

ووتریچ سپس به نیرو‌های خود گفت که به خانه‌های اطراف آنجا شلیک کنند. براساس گفته‌های شاهدان عینی در آن زمان او به سربازان خود گفت: «اول شلیک کنید، بعد فکر کنید.» نیروی دریایی آمریکا خیلی تلاش کرد این قتل‌عام را مخفی نگه دارد، اما وجود شاهد عینی و مدارک بسیار آن‌ها را در پوشاندن این کشتار ناکام گذاشت.

براساس گزارش نیروی دریایی آمریکا سربازان این کشور در عرض ۱۰ دقیقه با استفاده از سلاح خودکار و بمب دستی ۱۴ غیرنظامی را که در میان آنان کودک هم بود در دو منزلی که در نزدیکی جاده قرار داشت قتل‌عام کردند. صفا یونس، دختربچه ۱۳ ساله‌ای که در یکی از این خانه‌ها بود برای نجات یافتن از دست سربازان آمریکایی، خود را به مردن زد. او زنده ماند تا روایت این قتل‌عام را برای باقی مردم بگوید.

بعد‌ها او به روزنامه‌ها گفت که برادر ۵ ساله‌اش درحالی که گلوله آمریکایی‌ها به سرش اصابت کرده بود در مقابل چشمان او جان باخت. در همین زمان او پنج تن از اعضای خانوده‌اش از جمله مادرش را از دست داد.

سه نفر از چهار متهم اصلی در آن زمان از طریق وکلای خود ادعا کردند که به شیوه‌ای متناسب با شرایط عمل و در میدان نبرد تیراندازی کرده‌اند. آن‌ها ادعا كردند کشته شدن غیرنظامیان، اگرچه حادثه غم انگیزی است، اما در جریان عملیات نظامی اجتناب ناپذیر است.

در گزارشی که در ۲۰ نوامبر ۲۰۰۵ منتشر شد، آمده است که ۱۵ (با احتساب صفا) غیرنظامی عراقی در منازل اطراف جاده بر اثر انفجار یک بمب دست ساز کشته شدند، در حالی که تفنگداران دریایی آمریکا در جریان تبادل آتش کشته شدند، اما بعداً فاش شد که گزارش دروغ بود و همه غیرنظامیان با گلوله نظامیان آمریکایی کشته شدند.

علاوه بر وجود شاهدان عینی، شواهد قوی وجود داشت که تأیید می‌کرد تفنگداران دریایی آمریکا افراد بی‌گناه و بی‌دفاع را در آن حادثه با خونسردی به قتل رساندند، از جمله ۳۰ عکس که توسط یک تیم تحقیقاتی اطلاعاتی ارتش آمریکا در صحنه جنایت گرفته شده بود.

علی‌رغم وجود این تصاویر، آن‌ها هیچوقت منتشر نشدند. ژنرال مایکل هیگی، فرمانده نیروی تفنگداران دریایی آمریکا در آن زمان گفت: من آن تصاویر را دیده‌ام، آن‌ها جزئی از تحقیقات هستند، درباره آن‌ها صحبت نکنید.

تحقیقات رسمی نشان داد که فرانک ووتریچ، سانک دلا کروز، جاستین شارت و استیون تاتوم تفنگداران دریایی آمریکایی به اتهام قتل مجرم شناخته شدند. چهار افسر دیگر تفنگداران دریایی نیز به پنهانکاری واقعی برای زیردستان خود متهم شدند.

سرهنگ استوارت ناوار، سخنگوی تفنگداران دریایی آمریکا در آن زمان، اتهامات آن‌ها را مربوط به قتل ، غفلت جنایی ، جعل گزارش رسمی و ممانعت از اجرای عدالت را عنوان کرد.

عدالت آمریکایی در قبال کشتار عراقی‌ها

در آن قتل عام علیه هشت تفنگدار نیروی دریایی آمریکا اتهاماتی مطرح شد، اما هفت تن از آن‌ها هیچ مجازاتی نداشتند، آن‌ها يا مستقیماً از اتهامات تبرئه شدند یا در دادگاه تجدیدنظر بيگاه شناخته شدند.

تنها یکی از آن‌ها باقی ماند. گروهبان فرانک ووتریچ، فرمانده واحد نظامی که قتل عام را انجام داد، به اتهام کشتن ۱۹ نفر از ۲۴ نفر به ۱۵۲ سال زندان محکوم شد، اما این گروهبان برخلاف شواهد و بر بیگناهی خود و اینکه زن و بچه را نکشته اصرار داشت.

قبل از اینکه تنها متهم باقی مانده در آن زمان محکوم شود، فرماندهی تفنگداران دریایی آمریکا اعلام کرد که هرگونه حکم زندان را غیرقابل قبول می‌داند. بنابراین، همانطور که در مورد دیگر متهمان این پرونده اتفاق افتاد، تنها متهم باقیمانده، در نهایت با تحقیقات معامله کرد و در ازای اعتراف به سهل انگاری تبرئه شد.

گروهبان آمریکایی بلافاصله در دادگاه آزاد و تصمیم گرفته شد که درجه نظامی و مزایای مالی آن را حفظ شود، زیرا براساس ادعای وکلا او سه دختر را به تنهایی بزرگ می‌کرد. سرانجام پس از تحقیقاتی که بیش از ۶ سال به طول انجامید، دادگستری آمریکا پرونده کشتار غیرنظامیان عراقی در ۱۹ نوامبر ۲۰۰۵ را در ۲۴ ژانویه ۲۰۱۲ بست.

منبع: پول نیوز

کلیدواژه: نظامیان نظامیان زن نظامیان عراقی نظامیان آمریکایی نظامیان ترکیه تفنگداران دریایی آمریکا آن زمان قتل عام

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.poolnews.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «پول نیوز» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۹۱۵۵۷۰۵ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

چگونگی شکل‌گیری جنبش دانشجویی همبستگی با فلسطین از ۱۰۰ سال پیش در آمریکا

دانشجویان معترض آمریکایی، از دانشگاه کلمبیا گرفته تا سایر دانشگاه‌های آمریکا، عزم خود را برای دستیابی به خواسته‌های خود مبنی بر توقف همکاری علمی با دانشگاه‌های «اسرائیل» نشان داده‌اند.

نکته قابل توجه این است که جنبش همبستگی با فلسطین و فلسطینی‌ها در دانشگاه‌های آمریکا ریشه تاریخی طولانی دارد و به قبل از اشغال فلسطین و اعلامیه تشکیل کشور «اسرائیل» در سال ۱۹۴۸ توسط جنبش صهیونیسم بازمی گردد.

وعده بالفور
در سال ۱۹۱۷، پس از آنکه «آرتور بالفور»، وزیر امور خارجه وقت انگلیس، وعده خود را به یهودیان مبنی بر ایجاد وطنی قومی برای آنها در فلسطین اعلام کرد، اعتراضات گسترده‌ای در دانشگاه‌های آمریکا علیه آنچه امروز به عنوان "اعلامیه بالفور" معروف است، انجام شد.
دانشجویان عرب و آمریکایی در آن زمان در دانشگاه‌ها تظاهرات و یک «سازمان فلسطینی ضد صهیونیسم» را تأسیس کردند که بعد‌ها نام آن به «اتحادیه ملی فلسطین» و سپس «اتحادیه ملی عرب» تغییر یافت.

اما این پایان کار نبود، بلکه به موازات تأسیس سازمان فلسطینی ضد صهیونیسم، جنبش دیگری نیز در حمایت از فلسطین در سال ۱۹۲۱، یعنی بیش از ۱۰۰ سال پیش، در دانشگاه‌های آمریکا تشکیل شد.

دانشجویان عضو این جنبش در آن زمان در اعتراض به حمایت آمریکا از گروه‌ها و باند‌های جنایتکار صهیونیستی در فلسطین مقابل ساختمان کنگره آمریکا تجمع کرده و دست به تظاهرات زدند.

پیش از نکبت ۱۹۴۸
در دهه‌های ۱۹۳۰ و ۱۹۴۰، آواره کردن فلسطینی‌ها و به دنبال آن مهاجرت شماری از آنها از فلسطین به ایالات متحده افزایش یافت. این موضوع باعث شد، دانشگاه‌های آمریکا گروه زیادی از دانشجویان عرب از جمله فلسطینی را برای ادامه تحصیل جذب کنند.

این دانشجویان عرب و فلسطینی نقش بسیار مهمی در آگاه سازی و بیداری دانشجویان آمریکایی نسبت به خطر استعمار انگلیس و تلاش این کشور برای تأسیس کشوری یهودی – صهیونیستی برای یهودیان و آواره کردن فلسطینی‌ها، یعنی صاحبان اصلی این سرزمین ایفا کردند.

پس از شکست سال ۱۹۶۷ فلسطینی‌ها از «اسرائیل»، دانشجویان فلسطینی دانشگاه‌های آمریکا نقش برجسته‌ای در شکل گیری اعتراضات تاریخی علیه جنگ ویتنام در دهه ۱۹۶۰ داشتند.

«نورا باروز فریدمن» نویسنده آمریکایی در یکی از تألیفات خویش با عنوان «در قدرت ما: دانشجویان آمریکایی برای عدالت در فلسطین سازمان می‌یابند» می‌نویسد که در دهه ۱۹۶۰ جنبش فلسطینی گسترده‌ای در میان دانشجویان وجود داشت. آنها به همین منظور گروهی تحت عنوان "آزادسازی فلسطین" را تشکیل دادند.

پس از شکست اعراب از «اسرائیل» در سال ۱۹۶۷ و آغاز دور جدیدی از بیرون راندن و آوارگی فلسطینی‌ها، گروه‌های جدیدی از آوارگان وارد ایالات متحده شدند و حضور فلسطینی‌ها به ویژه در دانشگاه‌های آمریکا افزایش یافت.

گسترش و توسعه جنبش‌های دانشجویی
با شروع دهه ۱۹۷۰، حضور فلسطینی‌ها در ایالات متحده به شکل چشمگیری توسعه و گسترش یافت و بالطبع یکی از نمود‌های این حضور دانشگاه‌ها بود.
در مدت کوتاهی، چندین گروه دانشجویی با هدف اساسی فعالیت برای فلسطین تشکیل شد که از جمله آنها می‌توان به «سازمان دانشجویان عرب»، «اتحادیه عمومی دانشجویان فلسطینی» و «انجمن فارغ التحصیلان دانشگاه‌های عربی-آمریکایی» اشاره کرد که تشکل دانشجویی اخیر توسط «ادوارد سعید»، اندیشمند فقید فلسطینی-آمریکایی تأسیس شد. 

جنبش دانشجویی آمریکا به فعالیت خود ادامه داد و با هر رویداد مهمی که رخ می‌داد، مانند جنگ اکتبر ۱۹۷۳، حمله به بیروت در سال ۱۹۸۲ و انتفاضه اول فلسطینی‌ها در سال ۱۹۸۷ بر دامنه و گسترده فعالیت‌های خود می‌افزود. 

این جنبش در دور جدید فعالیت‌هایش تنها به حمایت از فلسطین و فلسطینی‌ها اکتفا نکرد، بلکه همبستگی خود را با آفریقای جنوبی در مبارزه‌اش علیه آپارتاید نیز اعلام کرد که در دهه ۱۹۸۰ اعلام موجودیت کرده بود.

"اسلو" و بازنگری در ساختار جنبش‌های دانشجویی
توافقنامه صلح بین سازمان آزادیبخش فلسطین و رژیم صهیونیستی در سال ۱۹۹۳ که به توافقنامه «اسلو» معروف شد، ضربه‌ای به جنبش‌های دانشجویی حامی فلسطین در دانشگاه‌های آمریکا بود. پس از امضای این توافقنامه فشار‌ها و اعمال محدودیت‌ها برای همبستگی با فلسطین و حمایت از فلسطینی‌ها توسط دولت‌های آمریکا آغاز شد و هم زمان با تشدید این فشار‌ها و محدودیت‌ها اصطلاح مبالغه‌آمیز "یهودستیزی" ابداع شد تا اتهام آن به هر جنبشی وارد شود که رژیم صهیونیستی و اشغالگری‌ش در فلسطین را رد می‌کرد.

همراستا با تشدید فشار‌ها و سرکوب‌ها، دانشجویان فلسطینی‌الاصل ایالات متحده و دانشجویان آمریکایی حامی قضیه فلسطینی نیز اقدام به بازنگری در تشکل‌های خود و تغییر شکل و ماهیت جنبش‌های دانشجویی در دانشگاه‌های کردند.

در این راستا، طی سال‌های گذشته جنبش «دانشجویان برای عدالت در فلسطین» تشکیل شد. این جنبش اغلب هماهنگی‌ها و سازماندهی‌ها برای برگزاری تظاهرات و تجمعات دانشجویی اعتراض‌آمیز به ویژه پس از تجاوزات رژیم صهیونیستی به نوار غزه از ۷ اکتبر گذشته را آغاز کرد، اعتراضاتی که همچنان ادامه دارد و هر روز بر گستره آن افزوده می‌شود.

شیطنت‌های گسترده و اتهامات بی‌سابقه
دانشجویان حامی فلسطینی‌ها با اتهامات شیطنت‌های گسترده و اتهامات بی‌سابقه‌ای در اعتراضات اخیر مواجه هستند، از جمله این اتهامات، متهم کردن آنها به «یهود ستیزی» و دشمنی و خصومت‌ورزی با یهودیان آمریکایی است.

«الن گرانبرگ»، رئیس دانشگاه جورج واشنگتن، از جمله افرادی بود که با وارد کردن چنین اتهاماتی به دانشجویان معترض این دانشگاه تلاش کرد، آنها را از ادامه اعتراضات و همکاری با دیگر دانشجویان معترض بازدارد.

گرانبرگ می‌گوید، دانشجویانی که شعار‌هایی مانند «توقف نسل‌کشی فلسطینی‌ها توسط صهیونیست‌ها»، «افتخار از آن شهدای ماست» و «آزادسازی فلسطین از رودخانه تا دریا» را سر می‌دهند، «یهودستیز» هستند و او حضور چنین دانشجویانی را در دانشگاه جورج واشنگتن قاطعانه رد می‌کند.
اما با همه این اتهامات و اعمال فشار‌ها و تشدید سرکوبگری‌ها دانشجویان آمریکایی همچنان بر ادامه اعتراضات خود تا دست یافتن به خواسته‌هایشان تأکید دارند

منبع: فارس

باشگاه خبرنگاران جوان وب‌گردی وبگردی